Haziran kapıyı çaldı, takvimler bir yaza daha merhaba dedi. 2025 yazı, hem içimizi hem de dışımızı ısıtan güneşiyle nihayet geldi. Uzayan günler, sabahın erken saatlerinde uyanan kuş sesleri, balkonlardan yükselen kahkaha sesleri ve çocukların sokağa taşan neşesi… Her biri, yaza yeniden kavuşmanın o tanıdık ama her defasında taze sevinci.

Bu yaz, sadece bir mevsimin başlangıcı değil; aynı zamanda kendimize verdiğimiz sözleri tutmak, yavaşlamak, dinlenmek ve belki de yeniden başlamak için bir fırsat. Geriye dönüp baktığımızda, yılın ilk yarısı çoğumuz için koşuşturmayla geçti. Haberlerin, gündemlerin, hedeflerin, kırgınlıkların arasında kaybolduk. Ama yaz geldi. Dur diyor. “Bir nefes al, başını kaldır ve gökyüzüne bak” diyor.

2025’in yazı bize ne getirir bilinmez ama biz ona ne katacağımızı şimdiden seçebiliriz. Belki bir sabah yürüyüşüne başlamak, belki sahaflardan alınan eski bir kitabı gölgede okumak, belki de uzun zamandır ertelediğimiz dostlukları yeniden yeşertmek… Ne olursa olsun, bu yazda kendimize ait küçük bir alan açmak elimizde.

Küresel sorunlar, iklim değişiklikleri, ekonomik sıkıntılar — evet, hepsi gerçek. Ama umut da gerçek. Ve umut, bazen bir yaz akşamında denize karşı susarak yan yana oturmakta saklıdır. Bazen de kavurucu güneşte dondurması eriyen bir çocuğun gülümsemesinde.

Yaza merhaba derken, kendimize şunu sormanın tam zamanı: Bu yaz, hangi anıyla hafızama kazınsın istiyorum? Hangi duyguyu, hangi kokuyu, hangi sesi yıllar sonra hatırlamak isterim?

Haydi, 2025 yazını birlikte anlamlandıralım. Sıcak günlerin ardına serin umutlar bırakalım. Güneşe, denize, rüzgâra ama en çok da kendimize selam verelim.

Hoş geldin yaz. Hoş geldin umut.

​​​​​​​